Warsaw Film Festival 38 / 2022
1. Królowie świata / The Kings of the World / Los reyes del mundo
Laura Mora Ortega / Kolumbia, Luksemburg, Francja, Meksyk, Norwegia / 2022
2. War Pony
Gina Gammell, Riley Keough / USA / 2022
3. Bezpieczne miejsce / Safe place / Sigurno mjesto
Juraj Lerotić / Chorwacja / 2022
4. Monica
Andrea Pallaoro / Włochy, USA / 202
5. Człowiek czasu / Timeman / Aikamies
Samppa Batal / Finlandia / 2022
6. Ślady / Traces / Tragovi
Dubravka Turić / Chorwacja, Serbia, Litwa / 2022
DOKUMENT
Wciąż pracujemy od dziewiątej do piątej / Still Working 9 to 5
Camille Hardman / USA / 2022
Warsaw Film Festival 37 / 2021
1. Albańska dziewica / Virgjëresha Shqiptare / The Albanian Virgin / Bujar Alimani / Niemcy, Belgia, Albania, Kosowo / 2021
+ za ładunek feministyczny i pieśń na temat wolności, jako nadrzędnej wartości w życiu człowieka, nawet jeśli ta wymaga poświęceń na pierwszy rzut oka niemożliwych do zaakceptowania
+ za dzieło „kompletne” – łączącą ważką treść z wyrafinowaną formą
+ za wybitną reżyserię Bujara Alimaniego, sprawnie i cicho przemycającego elementy melodramatu nadające całości wielkości, ale bez przerysowania
+ za postać Luany i siłę, której potrzeba każdemu walczącemu o swój los i swoje „ja” człowiekowi
+ za elektryzującą Rinę Krasniqi i pełną dziewczęcego wdzięku Shkurtę Syleijmani
+ za zapierające dech w piersiach zdjęcia Jörga Widmera – aż czuć zapach tamtego powietrza i ciepło słońca na skórze
2. Ciałko / Piccolo corpo / Small body / Laura Samani / Włochy, Francja, Słowenia / 2021
+ za oszczędność środków pozwalającą uniknąć patosu w dotykaniu tego, co niedotykalne
+ za prawo kobiety do żałoby wbrew panującym normom religijnym
+ za filmowe katharsis
+ za trzeci akt i stworzenie bohaterki uniwersalnej – kobiety opłakującej śmierć dziecka
+ za odwagę Laury Samani do tworzenia nieoczywistego, ale jakże niezwykłego języka filmowego
+ za niebieskie jak morze oczy Ondiny Quadri
3. Ul / Zgjoi / Hive / Blerta Basholli / Kosowo, Szwajcaria, Macedonia Północna, Albania / 2021
+ za feministyczne, wolnościowe kino, mówiące o kobiecej solidarności, jako jedynej sile w walce z patriarchatem i skostniałymi uprzedzeniami
+ za surowość formalną, pozwalającą działać historii na właściwych rejestrach
+ za ważny obraz o godzeniu się ze stratą
4. Niespokojni / Les Intranquilles / The Restless / Joachim Lafosse / Belgia, Luksemburg, Francja / 2021
+ za behawioralną wiwisekcję choroby afektywnej dwubiegunowej – we wszystkich jej aspektach oraz śladu jaki zostawia na rodzinie chorego
+ za niebywale dojrzały psychologicznie obraz, pozbawiony nadmiernej emocjonalności i fałszywych tonów
5. YT / Ыт / Dmitry Davydov, Stepan Burnashev / Rosja / 2021
+ za przezabawne studium relacji sąsiedzkich i trafne portretowanie ludzkich przywar
+ za niewymuszony humor
+ za brak efekciarskich sztuczek i wyolbrzymień, które sprowadziłyby obraz na tory karykatury
6. Poza sezonem / Mezhsezon’e / In Limbo / Alexander Hant / Rosja / 2021
+ za uchwycenie natury młodzieńczego buntu, bez dopisywania krzywdzącej narrację ideologii
+ za ukazanie wszystkich kolorów podróży bohaterów – od spontanicznej radości, chęci podążania za marzeniami do wątpliwości i strachu
+ za ostatnią scenę, będącą swoistym epilogiem oddającym hołd młodzieńczemu oportunizmowi
+ za wyważony humor
7. Întregalde / Radu Muntean / Rumunia / 2021
+ za hybrydowość gatunkową tkającą w gruncie rzeczy bolesny obraz starości i niedołężności, spychanych przez społeczeństwo na margines
+ za słodko-gorzki humor
8. Miłosna piosenka dla twardzieli / Cette musique ne joue pour personne / Love Songs for Tough Guys / Samuel Benchetrit / Francja, Belgia / 2021
+ za błyskotliwą opowieść z przymrużeniem oka o tym, że w głębi każdego, nawet najbardziej sponiewieranego przez przestępczy świat człowieka, istnieje wrażliwość na sztukę, która odpowiednio rozpalona, może całkowicie zmienić życie
9. Miss Osaka / Daniel Dencik / Dania, Norwegia, Japonia / 2021
+ za intrygujący koncept mierzenia się z tym, gdzie leży cienka granica między prawdą o tym, kim jesteśmy, a maską, którą nakładamy dla określonych profitów i wpasowania się w tłum
+ za Victorię Carmen Sonnę, która jak zwykle balansuje w grze między skrajnymi odczuciami do swojej postaci – nie wiem jak ona to robi, ale niech robi tak jak najdłużej
10. Kapitan Wołkonogow uciekł / Kapitan Volkonogov Bezhal / Captain Volkonogov Escaped / Natasha Merkulova & Aleksey Chupov / Rosja, Estonia, Francja / 2021
+ za anatomię systemu, który z jednej strony obmywa z odpowiedzialności, z drugiej jest bezlitosny nawet dla własnych jednostek
+ za symboliczną podróż po swoich grzechach, celem ich odkupienia
+ za niuanse w portretowaniu Stalinizmu
DOKUMENT
1. Eastwood / Alireza Rasoulinejad / Iran / 2021
+ za oryginalne i błyskotliwe podejście do narracji filmowej
+ za uchwycenie uniwersalnej kondycji człowieka – jego pędu za marzeniami i lepszym życiem
+ za Alireza Rasoulinejada – człowieka wielkiego umysłu i równie wielkiej miłości do sztuki filmowej
2. Brudne sztuczki / Dirty Tricks / Daniel Sivan / Izrael / 2021
+ za żonglerkę faktami i wyciąganie co chwilę z rękawa nowych „asów”, czyli mistrzowskie wodzenie widza za nos i zostawienie jemu osądu sytuacji
Warsaw Film Festival 36 / 2020
Tegorocznej edycji Warszawskiego Festiwalu Filmowego udało się zmieścić w wąskim oknie między jednym lockdownem kin a drugim. Wydarzenie odbyło się całkowicie w formie stacjonarnej, bez części online. Stety niestety, ponieważ możemy tylko przypuszczać, jakie straty ponieśli organizatorzy przy przepisach redukujących liczebność widowni do zaledwie 25%. Z drugiej strony, festiwale takiej klasy, jak WFF czy Nowe Horyzonty wymagają kinowej prezencji i namacalnej kuluarowej otoczki. Wszystkim nam zatem życzę, żebyśmy w przyszłym roku spotkali się w warunkach bezpiecznych, pozwalających na celebrację święta kina w jego pełnym wymiarze.
Mimo pandemicznych obostrzeń i braku akredytacji, udało mi się obejrzeć aż 25 filmów, z czego sześć stanowiły dokumenty (druga część podsumowania).
1. Shirley / Josephine Decker / Stany Zjednoczone / 2020 – 8/10
+ z intelektualną ucztą i narratorski obłęd
+ za brawurową obsadę, którą można pożreć z rozkoszy
+ za duszne, mroczne, klaustrofobiczne zbliżenia, deformujące rzeczywistość, mieszające to, co prawdziwe z wytworami wyobraźni
+ za myśl feministyczną w najlepszym wydaniu
2. Konferencja / Konferentsiya / Ivan I. Tverdovskiy / Rosja, Estonia, Włochy, Wielka Brytania / 2020 – 8/10
+ za formę balansującą między fabułą a dokumentem
+ za delikatnie tkanie zarówno emocji, jak i tła społecznego i politycznego historii
+ za umiejętność opowiedzenia historii tak ciężkiego kalibru, unikając jednocześnie dosłowności i nachalności
+ za danie bohaterom przestrzeni: szerokich kątów, powolnych zbliżeń, w których jest dużo miejsca na oddech – i na słuchanie
+ za przesłankę do rozważań na temat relatywizmu sytuacji
+ za skalę szarości
3. Czarny niedźwiedź / Black Bear / Lawrence Michael Levine / Stany Zjednoczone / 2020 – 8/10
+ za kinofilską ucztę wymykającą się wszelkim prawidłom
+ za wodzenie widza za nos, stawianie pytań i pozostawianie ich bez odpowiedzi
+ za portret współczesnych 30-to paro-latków w kryzysie twórczym i osobistym
+ za redefinicję podziału ról
4. Valentina / Cássio Pereira dos Santos / Brazylia / 2020 – 7,5/10
+ za spojrzenie na transseksualizm przez pryzmat edukacji
+ za bohaterów z krwi i kości, o których warto walczyć
+ za odwagę i świadomość swoich celów
+ za rozliczenie uprzywilejowanej większości z reagowania na krzywdzoną mniejszość
5. Biegnij, Uje, biegnij / Spring Uje Spring / Henrik Schyffert / Szwecja / 2020 – 7,5/10
+ za nietuzinkowe, humorystyczne spojrzenie na swoją chorobę
+ za szczerość w przedstawieniu strachu, wstydu i nieumiejętności poruszania się w nowej sytuacji
+ za pomysłową i ciepłą, ale też uniwersalną opowieść o tym, co się dzieje, kiedy diagnoza zmienia całe życie
6. Shorta / Anders Ølholm / Dania / 2020 – 7,5/10
+ za wyśmienite kino policyjne kumulujące wątki dyskryminacji rasowej i dyktatu władzy
+ za napięcie trzymające na krawędzi fotela
+ za brak moralizowania
+ za lekcję odpowiedzialności
7. 18 kiloherców / 18 Kilohertz / Farkhat Sharipov / Kazachstan / 2020 – 7/10
+ za niebanalną, miejscami oniryczną i lekko metafizyczną opowieść o heroinowych podwórkach, przyjaźni i odpowiedzialności
8. Tragiczna dżungla / Selva Trágica / Yulene Olaizola / Meksyk, Francja, Kolumbia / 2020 – 7/10
+ za metaforyczną opowieść o ludzkich słabościach, pokusach i chciwości, ale przede wszystkim o nieokiełznaniu natury – także tej wewnątrz człowieka
+ za malowniczą scenerię dżungli
9. Pająki z papieru / Paper Spiders / Inon Shampanier / Stany Zjednoczone / 2020 – 7/10
+ za ważny głos w kwestii zdrowia psychicznego i nieprzepracowanych traum, które po pewnym czasie znajdują swoje ujście
+ za błyskotliwy humor
10. Spirala / Spirál / Cecília Felméri / Węgry, Rumunia / 2020 – 6,5/10
+ za gatunkową fuzję z napięciem rodem z najlepszych thrillerów
+ za wykorzystanie elementów kina grozy do opowiedzenia historii o ego i rozpadzie związku
DOKUMENT
1. Pippa Bacca moja miłość / Sono innamorato di Pippa Bacca / Simone Manetti / Włochy / 2020 – 8/10
+ za poruszającą historię włoskiej artystki
+ za świadectwo miłości, pokoju i zaufania do drugiego człowieka
+ za rolę sztuki w życiu
2. Po złoto / Going for Gold / Ksawery Szczepanik / Polska / 2020 – 8/10
+ za łzy w oczach Kozakiewicza – i za niego samego rzecz jasna
3. Mamy to nagrane / On The Record / Kirby Dick, Amy Ziering / Stany Zjednoczone / 2020 – 7,5/10
+ za ważny głos w ruchu metoo, dotyczące kobiet czarnoskórych, do tej pory pomijanych
+ za odwagę mówienia o swoich oprawcach
4. Rockfield: Studio na farmie / Rockfield: The Studio on the Farm – 7/10
Hannah Berryman / Wielka Brytania / 2020
+ za muzykę rockową, Iggy’ego Popa i krowy
5. Pewien człowiek i jego buty / One Man and His Shoes / Yemi Bamiro / Wielka Brytania / 2020 – 7/10
+ za historię jednego z najlepszych marketingów wszech czasów
+ za pokazanie ciemnej strony sukcesu Nike Air Jordan
6. Wszystkie dusze / All The Souls / Roberto Lozano Bruna / Hiszpania / 2020 – 5/10
+ za dobre chęci
Film z założenia miał opowiadać o skutkach trzęsienia ziemi w Nepalu. Kiedy jednak ekipa hiszpańskiego reżysera pracowała nad materiałem, odkryła, że bardziej nurtującym tematem tego kraju jest handel ludźmi. I tutaj zaczynają się schody, które uniemożliwiają ocenę filmu. Albowiem reżyser postanowił te tematy połączyć. Jak możecie się domyślić – nie skończyło się to zbyt dobrze.
Z jednej strony mamy urywki trzęsienia ziemi nagrane przez mieszkańców, przeplatane metafizycznymi kwestiami dotyczącymi życia i śmierci. Z drugiej historię porywanych i sprzedawanych do domów publicznych dziewczynek, które są zmuszane do wyrabiania “normy” współżycia z 30 klientami dziennie.
Te dwa tematy nijak się ze sobą nie łączą i film jest po prostu dziwaczny. Nie wiadomo jak kierować wektor emocjonalny, bo jak tylko wejdziemy w jedną historię, zaraz jesteśmy z niej brutalnie wyciągani i wkładani do zupełnie innej narracji. I tak w kółko.
Reżyser podczas sesji Q&A wyjaśnił, że jemu taki pomysł się szalenie podoba. Ja jednak wolałabym obejrzeć dwa filmy, z których każdy skupiony jest na swoim temacie.
Warsaw Film Festival 35 / 2019
1. Atlantyda / Atlantida / Valentyn Vasyanovych / Ukraina
+ za odklejenie od kompromisów
+ za odwagę w tworzeniu kina trudnego, nieoczywistego, a jednak niezwykle namacalnego
+ za zwyczajnych-niezwyczajnych bohaterów, na których widzowi zależy
+ za długie, teatralne ujęcia
2. Wysoki sądzie / Kohtunik / Andres Puustusmaa / Estonia
+ za dyscyplinę narracji przywodzącą starą, dobrą szkołę filmową
+ za anatomię zbrodni i kary w kafkowskim stylu
3. Stan wyjątkowy / Koja je ovo država! / Vinko Brešan / Chorwacja, Polska, Serbia
+ za absurdalny acz inteligentny humor
+ za woltę, która przełamała śmiech i wbiła w fotel
4. Łaknienie / Swallow / Carlo Mirabella-Davis / Francja, USA
+ za podjęcie nietuzinkowego i mało eksplorowanego w kinie tematu
+ za psychoterapię
+ za Haley Bennett w roli Hunter
5. Babyteeth / Shannon Murphy / Australia, USA
+ za bezpretensjonalne podejście do dość wyeksploatowanego tematu
+ za ścieżkę dźwiękową
+ za mimiczne niuanse Bena Mendelsohna
6. And Then We Danced / Levan Akin / Francja, Gruzja, Szwecja – 7,5/10
+ za bohatera, o którego warto walczyć
+ za tańce gruzińskie
+ za lekkość scen zmiksowaną z erupcją emocji – w bardzo dolanowskim stylu
+ za idealny finisz
7. Vivarium / Lorcan Finnegan / Belgia, Dania, Irlandia
+ za brutalną metaforę cyklu życia
+ za wielowymiarowość mnożącą interpretacje
8. Niewidoczny / Nematoma / Ignas Jonynas / Ukraina, Litwa, Łotwa
+ za wyżyny kina gatunkowego
+ za kilka naprawdę genialnych scen
+ za fabułę przemyślaną od początku do końca (nie ma tu rozwiązań akcji „na siłę”, wszystko pięknie się domyka)
+ za grę znaczeniami
9. Magali / Juan Pablo Dibitonto / Argentyna
+ za oszczędność i lapidarność, które w kinie uwielbiam
+ za subtelny kontrast między nowoczesnością a tradycją
+ za duchowość będącą katalizatorem zmian w człowieku i rodzinie
10. Zapomniani / Zabuti / Daria Onyshchenko / Szwajcaria, Ukraina
+ za dotykający obraz narodowej bezdomności i społecznego wygnania
11. Port Authority / Danielle Lessovitz / Francja, USA
+ za szczerość jako nadrzędna wartość w relacjach – nie tylko z innymi, ale przede wszystkim ze sobą
+ za Leynę Bloom i Fionna Whiteheada
12. Balon / Qi Qiu / Pema Tseden / Chiny
+ za nienachalne kino społeczne, tkane niuansami, również formalnymi
DOKUMENT
1. Obywatel K / Citizen K / Alex Gibney / USA, Wielka Brytania
Absolutny “must see” – o Chodorkowskim, Rosji, Putinie, układzie oligarchów, upadku ZSRR, próbach demokracji, Jelcynie – ach, smaczków tu jest co nie miara. Doprawiony dość gorzkim humorem. 8/10
Warsaw Film Festival 34 / 2018
1. Łaskotki / Les Chatouilles
Andréa Bescond / Francja / 2018
+ za najbardziej odważne i intymne wyznanie w historii kina
+ za próbę oswojenia traumy za pomocą sztuki
+ za formalne zabawy będące oddechem od ciężkości materii
+ za Andrée Bescon, która napisała, wyreżyserowała i zagrała Odette z największą klasą
2. Noc przez dwanaście lat / La Noche de 12 años
Álvaro Brechner / Hiszpania, Urugwaj, Argentyna, Francja / 2018
+ za jeden z najlepszych dramatów wojennych
+ za bohaterów o których warto walczyć
+ za najlepszy cover “Sound of silence”
+ za formalne smaczki i wyważony cudowny humor, który przełamuje ciężkość tematu
3. Delegacja / Delegacioni
Bujar Alimani / Albania, Francja, Grecja, Kosowo / 2018
+ za walkę o honor jako wartość większą niż wolność
4. Istota świata / Serdce mir
Natalija Měščaninova / Rosja / 2018
+ za kino smakujące surowym mięsem
+ za odkrywanie natury człowieka za pomocą dość nieoczywistej narracji
+ za portret psychologiczny nakładanych na siebie ograniczeń i lęków
5. Irina
Nadejda Koseva / Bułgaria / 2018
+ za surowo nakreślony obraz o nieumiejętności przyjmowania dobra, przy jednoczesnym jego łaknieniu
+ za szczerość, którą w kinie diabelnie cenię
6. Zdecyduj się / Võta või jäta
Liina Trishkina / Estonia / 2018
+ za obraz dojrzałości i świadomego ojcostwa
7. Kobieta pracująca / Isha Ovedet
Michal Aviad / Izrael / 2018
+ za anatomię słowa “nie”
+ za cegiełkę do ruchu #metoo
8. Lajko – Cygan w kosmosie / Lajko: Cigány az ürben
Balázs Lengyel / Węgry / 2018
+ za garść absurdalnego i wspaniałego humoru już od pierwszych scen
9. Trzecia żona / Người vợ ba
Ash Mayfair / Wietnam / 2018
+ za obraz kobiet w Wietnamie w XIX wieku
+ za poetycką symfonię obrazu, dźwięku i montażu
10. Łagodna obojętność świata / Laskovoe bezrazlichie mira / The Gentle Indifference of the World
Adilkhan Yerzhanov / Kazachstan, Francja / 2018
+ za niesamowicie poetycką narrację, w której nie sposób nie zatonąć
+ za doskonałe zdjęcia: cudownie ciepłe, nostalgiczne, delikatne, idealne pod kątem kompozycji kadru – złoto!
11. Heavy trip / Hevi reissu
Juuso Laatio, Jukka Vidgren / Finlandia, Norwegia / 2018
+ za niebanalny humor, który szczerze mnie uśmiechnął
+ za zdjęcie z fotoradaru
12. Euforia
Valeria Golino / Włochy / 2018
+ za szczerość emocjonalną w dość wyeksploatowanym filmowo temacie jakim jest umieranie
13. Jej praca / I Doulia tis
Nikos Labôt / Grecja, Francja, Serbia / 2018
+ za prostotę i szczerość
+ za wewnętrzną podróż w poszukiwaniu własnej wartości
14. Mapplethorpe
Ondi Timoner / USA / 2018
+ za zgrabnie opowiedzianą biografię
15. Alfa, prawo do zabijania / Alpha, The Right to Kill
Brillante Mendoza 2018
+ za krwisty obraz korupcji w filipińskiej policji
16. Sama na moim weselu / Seule à mon mariage
Marta Bergman / Belgia / 2018
+ za mieszankę altruizmu i egoizmu, ucieczek i powrotów
17. Ziemia / Land
Babak Jalali / Włochy, Francja, Holandia, Meksyk, Katar / 2018
+ za niespieszną narrację (która może być wielkim minusem, jeśli się w nią nie wejdzie)
+ za obraz współczesnych Indian, w którym poczucie dumy i życiowych porażek miesza się w równych proporcjach
DOKUMENT
RBG
Julie Cohen, Betsy West / USA / 2018
Wyśmienity dokument o Ruth Bader Ginsburg – ikonie feminizmu i popkultury, która odmieniła oblicze amerykańskiego sądownictwa.
+ za Ruth – czego chcieć więcej?
5/5
Warsaw Film Festival 33 / 2017
W tym roku w trakcie festiwalu udało mi się obejrzeć całkiem sporo filmów – kilka perełek, kilka pozycji przyzwoitych oraz niestety kilka nieporozumień. Jak to w życiu. Spięłam całość w ranking w kolejności od filmu najlepszego do wiadomo – najgorszego (z wykluczeniem dokumentu, czyli w podsumowaniu mamy 23 pozycje).
#1 Balkan Noir – Drazen Kuljanin jest moim tegorocznym odkryciem. Absolutnie fenomenalne podejście do kina, z którego wynika przede wszystkim jedna i najważniejsza rzecz – ogromna miłość do sztuki filmowej. Uwielbiam i czekam na kolejne produkcje. Z tego zachwytu poczyniłam nawet plakat, w ramach mojego projektu filmowo-graficznego.
#2 Górnik (Rudar) – niesamowicie ważna pozycja z gatunku kina rozliczeniowego. Alić, bośniacki imigrant, jest górnikiem z 30-letnim stażem. Pewnego dnia dostaje polecenie wejścia do starej kopalni i sporządzenia raportu. Górnictwo na Słowenii przeżywa kryzys, kopalnie są zamykane jedna po drugiej, górnicy zwalniani bez odpraw, więc Alić ma wykonać swoje zadanie szybko i bez zbytniego zaangażowanie. Jednak to, co odkrywa na zawsze zmieni życie jego i jego rodziny.
Film o zbrodniach wojennych, winach zamiecionych pod dywan, zmowie milczenia. Jest w nim wiele łamiących scen, ale chyba najbardziej dobiła mnie ta ze spaleniem zawartości torby Alićia, pokazująca totalną bezsilność jednostki wobec systemu.
#3 W porządku (Kút) – Pustkowie. Stacja benzynowa. Syn, który po 30 latach rozłąki spotyka pierwszy raz swojego ojca. Cztery prostytutki, dwóch gangsterów. Niepełnosprawny snujący opowieść o pewnym psie.. czyli węgierska mieszanka wybuchowa w stylu Tarantino. Amerykanie mogą się bawić w piękne obrazki, ale prawdziwy duch kina akcji mieszka na Węgrzech!
#4 Uwodziciel (Charmøren) – bardzo gorzka historia o tym, że przeszłość ma swoje pokrętne sposoby na znalezienie nas zawsze i wszędzie, a traktowanie drugiego człowieka jako drogi do osiągnięcia celu jest zgubne. Zdecydowanie jeden z lepszych filmów Festiwalu.
#5 Wolność (Freiheit) – bardzo dobre kino traktujące o relatywizmie poczucia wolności, o tym co robić, kiedy zaczynamy się wypalać uczuciowo, kiedy rutyna zaczyna dusić. Czy dokonywane wybory będą miały charakter jedynie iluzoryczny – w końcu wszyscy żyjemy w powtarzalnych schematach od których nie można uciec – czy jednak zmiana może być realna, dawać wyzwolenie i ulgę pozbawioną poczucia winy? To film, który zadaje pytania, poszukuje, nie narzuca odpowiedzi, unika jednoznacznych ocen. Chapeau bas!
#6 Zabicie świętego jelenia (The Killing of a Sacred Deer) – Lanthimos jest reżyserem o specyficznym i rozpoznawalnym stylu. Albo się go kupuje w całości albo w ogóle. Obok mojej estetyki niestety nie leży – męczy mnie teatralność gry i dialogów, długie ujęcia, jakaś forma autystyczności, przez którą nie mogę się przebić. Film jednak zasługuje na gromkie brawa ze względu na niezwykle oryginalny scenariusz, który wypycha go ze schematu tradycyjnego thrillera.
#7 Król Pekinu (King of Pekin) – filmy o miłości do kina i do marzeń są chyba jednymi z najpiękniejszych obrazów. Oczywiście pierwsze miejsce na podium w tej kategorii na zawsze zajęło Cinema Paradiso. Nie przeszkadza to jednak zupełnie w zachwycaniu się Królem Pekinu – historią Wonga, który wraz ze swoim synem zajmuje się nielegalnym kopiowaniem filmów. Co ciekawe – na spotkaniu poprojekcyjnym, reżyser opowiadał, że nielegalne kopie jego poprzedniego filmu pojawiły się na ulicach Pekinu już dwa tygodnie po premierze kinowej, ale sprzedawane były niemal jak zupełnie inny produkt, ponieważ piraci w Chinach do swego fachu mają bardzo twórcze podejście – robią inne okładki i zamieszczają na nich nazwiska znanych aktorów, którzy niekoniecznie w danym filmie występują. Skojarzenia z tytułowym Królem Pekinu jakże na miejscu.
#8 Bandyta, który pachniał whiskey (A Viszkis) – Wszystko, co pachnie whisky jest dobre – wiadomo! Dla mnie bomba, ale w kategorii rozrywki. Zdecydowanie nie jest to film festiwalowy. To świetne kino akcji, mocno trzymające w napięciu – w tej kategorii 8/10. Ale wartości artystycznych tutaj nie doświadczymy.
#9 Mężczyźni Amel (L’Amour des Hommes) – odważny obraz o potrzebie wolności kobiety w patriarchalnym społeczeństwie. Niezwykle ważny chociażby w kontekście akcji #metoo.
Pozostałe pozycje pozostawiły mnie bez większych wrażeń i zapewne już do nich nie wrócę.
#10 Nowość (Newness) – historia miłosna z tinderem w tle. Ładne amerykańskie obrazki i tandetna fabuła – bardzo duże rozczarowanie.
#11 Bomba (The Bomb) – historia niesłyszącego Pipo, żyjącego na skraju ubóstwa z nastoletnią Cyril. Wyrzucany z kolejnych prac, nierozumiany przez nikogo, jak głosi opis filmu, jest jak tykająca bomba. A bomby prędzej czy później wybuchają. To obraz pokazujący przeraźliwe filipińskie slumsy oraz wykluczenie osób niepełnosprawnych. Kiedy Pipo zostaje przez pomyłkę zatrzymany przez policję, nie jest w stanie wytłumaczyć funkcjonariuszom, że tylko przechodził obok. Jego język migowy odebrany zostaje jako wygłupy, linie obrony w jego przypadku nie istnieje. To zdecydowanie ważna społecznie pozycja, która trochę utyka narracyjnie, ale warto po nią sięgnąć.
#12 Nie wracaj z Księżyca (Don’t Come Back from the Moon) – obraz, który bez wątpienia wyróżnia się oryginalną i metaforyczną fabułą, będącą pretekstem do pokazania problemów społecznych. Jest to film dobry, bardzo festiwalowy, z ciekawymi smaczkami montażowymi. Do wybitności jednak trochę zabrakło – nie wbija w fotel, nie rozpala duszy, nie zostawia śladów.
#13 Nikt nie patrzy (Nadie nos mira) – film o niespełnionym artyście, czy może być coś lepszego? Nico w Argentynie był gwiazdą telenoweli, królem życia, bożyszczem nastolatek. W Nowym Jorku jest praktycznie nikim. Między bieganiem na przesłuchania, z których nic nie wynika, opiekuje się dzieckiem przyjaciółki i dorabia jako kelner. Ciągle czeka na “kontakt”, rolę, na ten przełomowy moment, po którym będzie mógł w końcu podzielić życie na gorsze “przed” i lepsze “po”. To film, który zdecydowanie polecam, ale w kategoriach festiwalowych to jednak za mało. Brakuje mu pierwiastka artystycznego, wizji, która wybiłaby go ponad przeciętność.
#14 Ava – historia 13-letniej, zadziornej Avy, która traci wzrok i przygotowuje się do nowego etapu w życiu, jednocześnie pragnąć wykorzystać swój czas do maksimum. Kradnie psa, zaprzyjaźnia się w miejscowym rzezimieszkiem, aż w końcu celuje ze strzelby do policjantów. Przygody Avy może i są ciekawe, ale dla rasowych widzów jest to mało intrygująca pozycja.
AGNIESZKA PILACIŃSKA 